Krzyż przydrożny, nazywany w Łatgalii Krucyfiksem, jest symbolem katolickiej Łatgalii, nieodzownym elementem krajobrazu regionu Łatgalii i osobliwym dziełem sztuki. Krzyże przydrożne zaczęły pojawiać się w Łatgalii w XVIII w., lecz tradycja budowy krzyży najszybciej rozwijała się w latach 20-tych i 30-tych XX w. Gmina Vabole (pol. Wabol) słynie z tego, że miała i nadal ma największą ilość krzyży przydrożnych na Łotwie. Z 44 krzyży do dzisiaj zachowało się 29. Wygląd krzyży z czasem zmieniał się. W latach 20-tych zaczęły pojawiać się krzyże z daszkami. Wybudowane w różnych okresach krucyfiksy różnią się wysokością i kształtem. Niektóre z nich miały nawet cztery metry wysokości i bogato zdobione daszki.
Krzyże przydrożne mają wielkie znaczenie religijne i kulturalno-historyczne. Krucyfiksy i związane z nimi czynności należą do najdawniejszych i najpiękniejszych tradycji łatgalskich. Krzyże przydrożne były miejscem, gdzie w majowe wieczory wierni gromadzili się na Mszę Świętą. Przy krzyżach śpiewano pieśni religijne i modlono się. Pieśni śpiewano do późnego wieczoru. Krzyże bogato zdobiono brzozą i kwiatami. Krucyfiks przymocowany do krzyża zdobiono wiankiem z kwiatów. Wierni do dzisiaj dekorują krzyże kwiatami, lecz śpiew wieczorami majowymi słychać tylko przy niektórych krzyżach.